Shit Happens! (55)

De Beproeving

Aflevering 55 van mijn blog over een zoektocht naar herstel van 2004 tot 2011

Mijn studie gaat voorspoedig, ik heb er vertrouwen in dat ik deze aan het eind van het jaar succesvol kan afronden. Het Masters programma van Hazelden wordt gelukkig niet afgesloten en met zo’n obligaat en tijdrovend onderzoeksproject & scriptie. Daarvan leer je vooral hoe je een onderzoek moet doen, zo merk ik later als in Nederland nog een aanvullende HBO studie afrond. Hoe onzinnig is dat als je vooral praktisch aan de slag wilt zoals verreweg de meeste Hbo’ers in de zorg. Hazelden sluit daarom af met een zogenaamde CPCE (Counseling, Preparation, Comprehensive Examination). Dit is een uitgebreid examen waarbij al je kennis en vaardigheden op de verschillende vakgebieden worden getest. Voorwaarde is daarbij een voldoende GPA (Grade Point Average) een gewogen positief gemiddelde voor alle vakken die in de voorafgaande trimesters gegeven zijn. Maar goed zover ben ik nog niet, ik heb nog meer dan een half jaar te gaan.

Vlak voor de zomer kom ik zelf onverwacht in aanraking met de Amerikaanse gezondheidszorg. De eerlijkheid gebied me te zeggen dat ik me daar voor mijn vertrek amper in had verdiept. Ik had een eenvoudige ziektekosten verzekering voor studenten afgesloten. De vergoedingen die daarin genoemd werden, leken me alleszins redelijk. Ik had ook nog nooit op een acute wijze zorg nodig gehad, behalve geestelijke, en ben nooit ergens voor opgenomen geweest. Hier word ik echter op een ochtend wakker met een venijnige rugpijn die maar steeds sterker lijkt te worden. Ik slik wat paracetamol maar dit helpt me eigenlijk niet. De pijn blijft aanzwellen alsof er langzaam een ballon ergens onder in mijn rug wordt opgeblazen. Ik heb altijd gedacht dat te veel pijn er voor zou zorgen dat je je bewustzijn verliest maar dit blijkt ijdele hoop. Het wordt zo ondraaglijk dat ik op handen en voeten naar mijn buren moet kruipen die gelukkig thuis zijn en meteen een Ambulance regelen. Deze komt direct en de aangesnelde verplegers stellen vrijwel onmiddellijk de verlossende diagnose, nierstenen! Ze leggen meteen een infuus aan en geven me morfine. Op dat moment is dit voor mij een verlossende, bijna Goddelijke ervaring. Alsof ik vanuit de hel de hemel binnentreed. Ik wil spontaan het Wilhelmus gaan zingen. De tweede gedachte die ik krijg is: alcohol is voor losers, dit is wat ik altijd gewild heb, morfine! Gelukkig wordt de euforie na een paar tellen al te groot en moet ik spontaan overgeven. De dosis is gewoon te overweldigend, het duizelt me. Later realiseer ik me hoezeer dit aantoont dat mijn verslaving nog altijd actief aanwezig is en een sluimerend bestaan leidt ergens in mijn hersenen. Er is kennelijk niet zoveel voor nodig om deze weer te laten ontluiken, al denk ik wel dat het shot wat ik kreeg behoorlijk krachtig was. De pijn was in ieder geval in één keer verdwenen. Zo beland ik op de eerste hulp van een Amerikaans ziekenhuis. Ik kom in een molen terecht van scans en onderzoeken en krijg uiteindelijk aan het einde van de dag de behandelend arts te spreken die me uitlegt wat ze allemaal hebben geconstateerd en wat een eventuele behandeling zou kunnen inhouden en kosten. Ik schrik van beide. Qua behandeling wil hij via mijn piemel met een klein cameraatje naar binnen gaan. Voor op die camera zit een klein grijpertje waarmee ze de steen kunnen pakken. Zo zullen ze proberen de steen te lokaliseren om deze vervolgens te gaan vergruizen of te verwijderen. Ik word weer spontaan misselijk bij het idee. De tweede dreun is dat deze expeditie naar de binnenste krochten van mijn lichaam rond de 20.000 dollar zal gaan kosten. Tenminste als er geen complicaties zijn. Als toegift voegt hij er nog aan toe dat ik waarschijnlijk na de operatie nog twee weken moeilijk zal kunnen lopen. Een onzalig idee. Gelukkig biedt hij als alternatief aan dat we ook best nog even kunnen wachten. Misschien komt de steen zelf via de natuurlijke weg naar buiten. Ik mag nog wel even over het aanbod nadenken. Intussen is de pijn ook zonder verdoving afgenomen en mag ik naar huis. Na deze uiteenzetting van de arts wil ik niets liever. Ik krijg zelf een grote pot morfine pillen mee voor als de pijn weer mocht gaan opspelen. Als ik uitcheck bij de centrale balie krijg ik meteen een rekening mee. Ik schrik me wild en informeer nog even of het allemaal wel klopt; 2500 dollar voor de ambulance, 1500 voor een MRI scan, 3000 dollar voor een dag verblijf in het ziekenhuis, 400 dollar voor het consult van de arts en nog zeker 1000 dollar aan ander gefrutsel en gedoe waaronder de pillen. Iets minder dan 8500 dollar voor een eerste hulp handeling meer niet. ”Welcome to America!” Als ik opzoek wat mijn ziektekostenverzekering vergoed, blijkt dit niet meer dan een schamele 1000 dollar te zijn. Met terugwerkende kracht heb ik ontzettende spijt dat ik me vooraf niet wat beter in deze materie heb verdiept. Het vervelende is ook dat ik zo veel te snel door mijn financiële middelen heenga, zeker als ik me moet laten opereren. Het is een onvoorziene tegenslag, die mijn studie nu opeens in gevaar brengt. 

Voorlopig hoop ik dat de niersteen vanzelf naar buiten komt ook al maakt de wijze waarop dat moet gaan me angstig. Het zal een pijnlijke aangelegenheid worden, maar ik ben niet de eerste die dit moet doorstaan. De arts vertelde me nog dat nierstenen relatief veel voorkomen in deze regio, drie tot vier keer vaker dan bijvoorbeeld in West-Europa. Het is nog niet onderzocht maar het zou aan het drinkwater kunnen liggen. De meeste bewoners halen dit namelijk uit een eigen bron. Zo ook Vicky en Dick, mijn huisbazen.

 Al snel krijg ik in de gaten dat de pot morfine pillen die ik vanuit het ziekenhuis meekreeg bij mij niet in goede handen is. Ik betrap me er op dat ik al bij het minste vermoeden van pijn er eentje inneem. Ook neem ik er al snel eentje preventief wanneer ik ga slapen, je weet maar nooit. Het voelt ook niet goed dit soort medicatie te gebruiken, terwijl ik zelf mensen behandel die er aan verslaafd zijn geraakt. Als ik dit bespreek met mijn studiebegeleider, neemt hij dit uiterst serieus. Hij zegt het ook te herkennen vanuit een eigen ervaring. Hij komt ook met een heel aardige maar tegelijkertijd ook onorthodoxe oplossing. Ik kan de pillen bij hem in bewaring geven. Wanneer ik er echt een nodig heb, kan ik die bij hem halen of komt hij ze brengen. Hij vertelt graag hiervoor even een ritje op zijn motor te maken, ook al is het midden in de nacht. Erg lief. Uiteindelijk besluiten we dat ik één helft van de pillen bij hem onderbreng, de ander helft zal worden beheerd door mij huisbaas. Al snel komen de aanvallen terug en worden ze steeds heviger. Ik vrees het ergste, dat ik mijn studie moet onderbreken en terug zal moeten naar Nederland omdat ik de behandelkosten hier niet kan betalen. Ten einde raad bel ik met het thuisfront. Heleen zoekt voor me uit wat er qua behandeling mogelijk is in Nederland en ook wat dat zou moeten kosten. Al moet ik een keer heen en weer vliegen, een behandeling in Amsterdam is vast een stuk goedkoper en geslachtsdeelvriendelijker. Ik heb wel eens gelezen dat ze nierstenen door middel van geluidsgolven kunnen vergruizen. Ik legde dit ook voor aan mijn Amerikaanse arts maar die vertelde me deze techniek wel te kennen maar dat deze in Minnesota niet voorhanden was. Dan zou ik naar een van de grote steden, Chicago of New York moeten reizen. Nee dan beter terug naar huis. Heleen komt al snel terug met een telefoonnummer van een arts van het VU ziekenhuis. Hem kan ik bellen voor advies en een afspraak.

Ik bel hem op, hij is erg aardig en neemt ruim de tijd voor me. Ik krijg een mini-college nierstenen. Waarschijnlijk is mijn niersteen geschikt voor de vergruis methodiek; dat alleen al is een pak van mijn hart. Hij kan de behandeling snel voor me regelen en de kosten zijn een fractie van wat het in de VS moet kosten. Hij geeft me ook nog wat adviezen om in de tussentijd het natuurlijke proces van uitscheiding te bevorderen. Eentje is erg verleidelijk, gewoon een avond erg veel bier drinken. Dat zorgt ervoor dat mijn vaten zich gaan verwijden en het zorgt voor de nodige doorstroming en verdoving als er iets naar buiten komt. Ik overweeg het serieus, al besef ik me ook dat het een terugval in alcohol gebruik zou betekenen. Misschien onder begeleiding? Terugvliegen is ook kostbaar. Het is een waar dilemma, het lijkt alsof ik op de proef wordt gesteld. Mijn oude vijand alcohol dient zich weer eens aan met een aanbod wat ik moeilijk kan weerstaan. Maar het voelt toch ook niet goed, werken met verslaafden en dan zelf marchanderen en overstag gaan. Verslaving is, zo weet ik maar al te goed, de ziekte die er voor zorgt dat je de ene foute keuze na de andere maakt. Ik besluit toch maar verstandig te zijn en ga een rechtstreekse vlucht naar Amsterdam boeken. Omdat de internet verbinding weer eens matig functioneert moet ik tot mijn grote irritatie heen en weer naar Hazelden rijden om daar de boeking te voltooien en te betalen. Alles lijkt ook tegen te zitten. Wanneer ik daarna terugrijdt naar mijn huis voel ik me opgelucht dat ik de beslissing genomen heb. Binnen in mijn lijf sluimert echter een ongemakkelijk gevoel. Ik zweet en voel me koortsig. Een onbestemd gevoel maakt zich van me meester. Ik besef me dat ik moet plassen, maar ook dat dat niet alles is. Er dient zich iets aan waarvan ik me meteen realiseer dat het ontzettend pijn zal doen maar misschien ook de verlossing zal betekenen. Ik laat het maar gebeuren. Het voelt alsof er een partij scheermesjes door het krappe buisje naar buiten wordt geperst, maar het gaat! Ik schreeuw het uit van de pijn en moet tegelijkertijd huilen van geluk. Alsof ik net weer een shot morfine heb gekregen. Als ik eindelijk durf te kijken, liggen er tussen de klodders bloed een groot en een kleiner steentje in het zeefje dat ik van het ziekenhuis had meegekregen ter controle. De nierstenen zijn er uit! Net nu ik de boeking naar Amsterdam had afgerond! Het heeft nu weinig zin om nog te gaan. Wanneer ik van de eerste schrik en pijn bekomen ben, ga ik meteen de KLM bellen en leg hen de kwestie voor. Zonder dat ik hoef aan te dringen, tonen zij zich ongekend clement en aardig. Ze annuleren de boeking en storten het geld meteen terug. Het voelt alsof de beproeving erop eindelijk op zit. Ik kan weer verder met mijn studie.

(Wordt vervolgd)